Blonde Arie

"En altijd komen er schepen aan Katendrecht voorbij". Ons onsziens kent een ieder deze tekst van het lied geschreven door Johan Bouman. Wie kent hem niet , zullen we maar zeggen. Mocht om wat voor reden de clou van het geheel u even zijn ontschoten: blonde Arie is een aantal weken geleden weggevaren op "De vrede". Toen het lied werd geboren, was dat vertrek al zeven jaar geleden. Inmiddels dus al een stief kwartiertje langer en nog steeds is die vermaledijde Arie niet thuis. Vindt z'n moppie nie so leuk. Maar goed, zo heeft een ieder zijn of haar beslommeringen. Die van de HH gaan soms over wandelperikelen. Her en der wordt af en toe getwijfeld of de HH wel moeten gaan wandelen. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen, dat die twijfel eigenlijk nooit in de breinen van de HH-zelven ontspruit. Erg lief dat sommige medemensen (hierna te noemen onze dierbaren) bezorgd zijn vanwege iets. In dit geval was dat volgens onze dierbaren de tijdelijke regen die zij als blokkade zagen. Wij dienden echter, net als circa 331 ( of 332, daar willen we af zijn) keren daarvoor raad in de wind te slaan om vervolgens de gehele wandeling in volkomen droogte ( zowel binnen als buiten) door te brengen. Oh nee, de laatste 3 minuten vingen we, gedreven door vochtverlies, zestien en een halve spat regen op. Tot zover wat achtergrondinformatie en een toelichting. Overigens niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. HH had eerder laten vallen dat wat hem betreft de S.S. Rotterdam wel eens het mikpunt van ons doel mocht zijn, qua wandeling begreep HF. Gezien en vanwege dat HF wel wat tijd heeft te spenderen, beloofde hij HH te trachten een wandelpartij te ontwikkelen waarbij het genoemde schip aangedaan zou worden. Omdat afgesproken werd ons best te doen een spaarkaart te vullen, werd de auto des HF's in de buurt van een bepaalde spaarkaartvullokatie achtergelaten. Via wat bekende stukjes zoals de Zwaan en het Nieuwe Luxor ( HH had zich pas geleden daar nog persoonlijk door Youp van't H. laten inspireren en HF wist de artiesteningang nog te herinneren) ging het op naar Katendrecht (langs Las Vegas?!?! en overigens verrassende mooie nieuwbouw) waar regelmatig schepen langs varen. Helaas voor de schrijver des Arielieds heeft de eigenaar van de S.S. Rotterdam gemeend aan die traditie een eind te moeten maken. Het reeds genoemde schip ligt, weliswaar enorm en giganties, afgemeerd aan het 3e Katendrechtse Hoofd en zal zeker in de huidige staat geen minizeemijl meer gaan varen. Een reden temeer voor de HH om onbezorgd een bezoekje aan boord te brengen. HF liet ongevraagd weten dat hij, ondanks de grootte van het schip, een zeereis hoe dan ook achterwege zou laten. HH nam nog voor alle zekerheid een foto van de lege dekstoelen. Vanaf daar zagen we vlakbij de ingang van de fietsers- annex voetgangersMaastunnel. Een luttele vijf wandelkilometers scheidden ons echter nog van die volgende bijzondere Rotterdamse ervaring. Langs een levend rotterdams ratje (waarschijnlijk Arie), een afgebroken woonhuis dat slechts korte tijd geleden nog wel op ons wandelmenu stond en een reeks leuke deurspreuken konden we heelhuids de wandelMaastunnel binnengaan. Op dat moment stonden twee stadswachten als door kwaadaardige en vijandelijke steekdieren gestoken op uit hun luie stoelen. De reden is ons niet verteld. Voorzichtig met de lange houten roltrap naar benee; even een stukje onderwaters en toen weer met houten roltrap omhoog. Deze was, zoals HH scherp en terecht opmerkte, voorzien van ingebouwd massagesysteem. Buiten was er sprake van begroeting door bewaking (had men onze doortocht niet verwacht mee te maken??). Een aardige ervaring rijker stoven we met het zicht op rijkelijk uitgedostte en uit de kluiten gewassen panden richting de plek waar wederom blijken van herkenning zich voordeden. In de lijn der verwachtingen konden we daar de spaarkaart vullen en restte ons onder andere een mooie wandelherinnering van ruim dertien km

. , die door een drankje en een hap

je, gezellige muziek en een oud-leraar duits werd afgesloten. In dier voege.