Ontzeddammen

Sommigen, zo niet velen, gingen ons voor en waarschijnlijk zullen er ook nog wel wat volgen. Wat was het geval? De HH staken het water over en gingen op ontdekkingsreis naar het prachtig door water omgeven Willemstad. Nee, gekkie, niet op de Antillen maar vlak bij de Volkeraksluizen. HH heeft een tijdwijle geleden zich verzekerd van toediening van een aantal keren per week van de ochtendcourant met de initialen A en D. Met regelmaat verschijnen daarin routebe- en omschrijvingen bestemd voor wandeldingen. Blijkbaar was de vestingstad aan de beurt en wij laten ons graag (bege)leiden. Nadat er door een medicijnvrouw bij HH geen ernstige teennagelafwijkingen geconstrateerd was, kwam hij op weg toch langs HF en nam hem gevraagd mee. Dit zodat ze samen tegelijk konden starten vanaf een autoparkeergelegenheid in de schaduw ter hoogte van de haven van de stad met de W. Vol moed (niet ingedronken, maar van nature) togen we de vesting binnen en via Koepelkerk, Mauritshuis en trouwlustigen bestegen we het overigens voor honden strikt verboden Wallenpad. Vergelijkingen met A'damse Wallen raken kant noch. Wel traden ons personen tegemoet, waarvan 1 exemplaar duidelijk voorzien van documentatie zichzelf de achteraanvolgzame rol had toebedeeld. Ook deden zich vanaf dat moment vele momenten van ontzeddammingen voor. Maar goed. Via de Singel liepen we de wijde wereld in en na het doorsteken van een velddoorsteekplek deden we, zoals soms vaker, een grote ontdekking. We bleken te zijn aangekomen op steenworp afstand van de Hel. Nu zien wij niet echt bang uitgevallen, maar om in levende lijve de Hel te betreden gign ons te ver. Dus via Helwijk, langs mooi blauw huis en herkanskledingJoke de snelweg overgestoken om te gaan kijken wat Floris en Sabina van hun B&B/theetuin hadden gefabriceerd. Gezien de grote theekoppen(waar de bloemen al flink in groeien) en de grootte van de vork leek het ons beter snel door te wandelen. Hup de Fortweg op en wat we daar toch zagen en meemaakten!! Een niet groot huis waarvan een groot raam was dichtgemetseld bood ook woonstede aan een kaketoe.Al wat deze deed: niet de kaken toe houden maar slechts onophoudelijk een zwaar vervelend krijsen ten gehore brengen. Nee, dan zagen we liever een jonge ram, waarbij de horens zich begonnen te ontwikkelen. Hij vermaakte zich uitstekend met zijn newborn uitsteeksels en een gewillig ooitje. Bij de boerderij iets verderop had men een grote schuurdeur dichtgemetseld, zodat we een plaatselijke traditie vermoeden. In de mythologie verschijnt wel eens een paard met een mensentorso, maar hiero zagen we de andersomcombinatie en was overigens slechts het paardentorso geheel te bewonderen. Even een doorkijkje over de Sint Antonie gorzen en daarna ras weer over de Fortweg. Is het fort weg? Nee hoor, alleen is het door ontploffingsgevaar gesloten voor bezoekers. Daarom langs Dijkzicht en een kleine hoeveelheid waaltjes voor Margreet naar de Volkeraksluizen. Deze zijn met velen en groot. Op de lantaarndijk doken we snel de Beemden in en zagen een mooi versierde picknickbank. Al slingerend(het pad en daardoor wij ook) liepen we tussen bomen en struiken door om ergens weer op asfalt terecht te komen. Nog even konden we van natuur genieten, middels een doorsteek in een haag en over een hekje zo een grasdijk af. Daar werden we ontvangen door een uitzinnige menigte schaapjes. Emotievol liepen we nu naar de HH-auto om na ca. drie uren en 12 km schoenwissels te doen. Hierna togen we de vesting weer in, maar nu met het doel horeca. Volop aanwezig aldaar, dus eind goed al goed dachten we. Neergestreken bij de binnenhaven dachten we even dat er kinken in de kabel zouden komen. Een manspersoon, in het bijzijn van zijn vrouwelijke partner, deed verwoede pogingen ons middels aanhoudend knipogen en meer gezichtsbewegingen te verleiden. Uiteraard zinloos. Wat wel zeer zinvol was, is dat wat we leerden van een voorbijganger. Namelijk: lijdt u aan hoogtevrees, eet dan nooit van een bord! Met deze wijsheid en de geneugten van bittergarniturballen en kaboutertjesbier was het voldaan huiswaarts keren.

walk