In den Ommoordkast

Soms zou een verhaal kunnen beginnen met een pakkende start. Bijvoorbeeld: wij zagen een giraffe in een moderne nieuwbouwwijk. Aangezien zoiets niet normaal is stelden de HH een onderzoek in. Leest vooral verder. Het wordt echt spannend.
De giraffe bleek van het mannelijk ras te zijn want hij had een dubbelbock in de hand (merken noemen wij niet) en liep enigszins lallend door de wijk. Wat bleek bij navraag: hij was op zoek naar een nieuw appartement en had van horen zeggen, (want zo gaan die dingen in de dierenwereld), dat bij een Hesseplaats een dergelijk gebouw verscheen. Aangezien haast geboden was had de trouwe viervoeter zich al wandelend vanuit de onder bezuinigingsdrift vallende diergaarde losgemaakt en was op zoek gegaan naar passende woonruimte. Iets boven de 14e verdieping leek het beest wel wat. Wat bleek? Al 60 % verkocht. Maar wat bleek tevens: gesloten. Niets te kopen dus. De HH hebben de giraffe die zich niet wenste te bekendmaken aldus teruggebracht naar de enige echte diergaarde. Overigens wist het beest wel de uitslag van 10-0 of 0-10 te memoreren. Alsof dat de HH geen zeer doet!
Zo ziet u maar dat ook de dierenwereld ten prooi valt aan de tomeloze bezuinigingsdrift die menig beursgenoteerd bedrijf e/o regering momenteel ten toon spreidt. Wij hebben de giraffe eens lekker ingestopt en middels het verhalen van een spannend vertelsel viel hij alras in een onbezorgde slaap. Ja, zo zijn de HH dan ook weer wel.
U snapt natuurlijk wel dat de werkelijkheid altijd veel erger is. Want het was weer gewoon het oude lied dat er een ophaal ritueel was richting de Hesseplaats. Dat HF zo nodig die overbekende andere schoenen aan HH wilde laten zien en dat we toen pas konden gaan wandelen. Eerst natuurlijk had HH ons aangemeld bij de Appel fa. Zoals u uit de kaart kunt halen is de wandeling losjes gebaseerd op een vorig iets, waar met name HH leuke herinneringen aan heeft die met benauwdheid te maken hebben en linker toiletten.
Voor de verandering wandelden wij de route andersom. Ja, je moet er maar op komen....
Langs de Keizershof (voor werkelijk ALLE partijen) richting de Rotte die voor de verandering wel op de bekende plaats lag. Hier togen wij LA en liepen langs het water dat het een lust was. Kijk maar eens naar deze doorkijkplaat.
Onderweg verspraken wij veler zaken. Onder meer over een afgelopen vrijdagavond, over komend succes van HF bij de oudere medemens (want die horen niet hoe slecht hij niet zingt) en aldus een keer weer LA en terug naar Ommoord. Wij gingen in dit geval helemaal buitenom en via het varenpad. Net als u ontdekten wij dat van varen niets terecht kwam. Beter noemde men dit varenweg. Middels andere varens en rozen overstaken wij de Pr. Rooseveltweg en bevonden ons ten ene male in een obscuur gedeelte van de wijk. Met grote voertuigen weet men wel raad. Weer LA en achter en doorlangs een gezellig gedeelte van onze wandeling. Met name de speelsheid van de opzet van de wijk was apart. Niet iedereen zal het opvallen denken wij. Je moet ervoor open staan. Net toen we dachten dat we door konden lopen gebeurde er niets en zodoende konden wij. Via bloemen, distels en gras overstaken wij de Pr. Alexanderlaan en met gevaar ook de Metro. Links lag kunst. Toen was de kruidenbuurt aan de beurt. En wis en waarachtig, daar had je de Pr. Rooseveltweg weer. Geeft niks, die steken wij toch gewoon weer over. We waren er nu toch. En toen meldde HF ineens dat het einde van de wandeling aanstonds. Nou, dat kwam aan kan ik u verzekeren. Maar al snel verscheen een glimlach op het gezicht van HH want hij wist dat bierdrinken zou volgen, mogelijk met 010 bitterballen en pittige kaasstengels. Als u goed kijkt biedt het filmpje uitkomst. Om te lezen kwamen wij hier niet, om te drinken en te eten des te meer. Heerlijk.
De HH wensen u een fijne week, ja wij weten dat u bijna niet kunt wachten op onze nieuwe avonturen, maar niettemin zal het toch en hopen iedereen plus een extra volgende keer weer lezend aan te treffen. Volgt ons niet op twitter want daar zijn we (nog) niet.

Blonde Arie

"En altijd komen er schepen aan Katendrecht voorbij". Ons onsziens kent een ieder deze tekst van het lied geschreven door Johan Bouman. Wie kent hem niet , zullen we maar zeggen. Mocht om wat voor reden de clou van het geheel u even zijn ontschoten: blonde Arie is een aantal weken geleden weggevaren op "De vrede". Toen het lied werd geboren, was dat vertrek al zeven jaar geleden. Inmiddels dus al een stief kwartiertje langer en nog steeds is die vermaledijde Arie niet thuis. Vindt z'n moppie nie so leuk. Maar goed, zo heeft een ieder zijn of haar beslommeringen. Die van de HH gaan soms over wandelperikelen. Her en der wordt af en toe getwijfeld of de HH wel moeten gaan wandelen. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen, dat die twijfel eigenlijk nooit in de breinen van de HH-zelven ontspruit. Erg lief dat sommige medemensen (hierna te noemen onze dierbaren) bezorgd zijn vanwege iets. In dit geval was dat volgens onze dierbaren de tijdelijke regen die zij als blokkade zagen. Wij dienden echter, net als circa 331 ( of 332, daar willen we af zijn) keren daarvoor raad in de wind te slaan om vervolgens de gehele wandeling in volkomen droogte ( zowel binnen als buiten) door te brengen. Oh nee, de laatste 3 minuten vingen we, gedreven door vochtverlies, zestien en een halve spat regen op. Tot zover wat achtergrondinformatie en een toelichting. Overigens niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. HH had eerder laten vallen dat wat hem betreft de S.S. Rotterdam wel eens het mikpunt van ons doel mocht zijn, qua wandeling begreep HF. Gezien en vanwege dat HF wel wat tijd heeft te spenderen, beloofde hij HH te trachten een wandelpartij te ontwikkelen waarbij het genoemde schip aangedaan zou worden. Omdat afgesproken werd ons best te doen een spaarkaart te vullen, werd de auto des HF's in de buurt van een bepaalde spaarkaartvullokatie achtergelaten. Via wat bekende stukjes zoals de Zwaan en het Nieuwe Luxor ( HH had zich pas geleden daar nog persoonlijk door Youp van't H. laten inspireren en HF wist de artiesteningang nog te herinneren) ging het op naar Katendrecht (langs Las Vegas?!?! en overigens verrassende mooie nieuwbouw) waar regelmatig schepen langs varen. Helaas voor de schrijver des Arielieds heeft de eigenaar van de S.S. Rotterdam gemeend aan die traditie een eind te moeten maken. Het reeds genoemde schip ligt, weliswaar enorm en giganties, afgemeerd aan het 3e Katendrechtse Hoofd en zal zeker in de huidige staat geen minizeemijl meer gaan varen. Een reden temeer voor de HH om onbezorgd een bezoekje aan boord te brengen. HF liet ongevraagd weten dat hij, ondanks de grootte van het schip, een zeereis hoe dan ook achterwege zou laten. HH nam nog voor alle zekerheid een foto van de lege dekstoelen. Vanaf daar zagen we vlakbij de ingang van de fietsers- annex voetgangersMaastunnel. Een luttele vijf wandelkilometers scheidden ons echter nog van die volgende bijzondere Rotterdamse ervaring. Langs een levend rotterdams ratje (waarschijnlijk Arie), een afgebroken woonhuis dat slechts korte tijd geleden nog wel op ons wandelmenu stond en een reeks leuke deurspreuken konden we heelhuids de wandelMaastunnel binnengaan. Op dat moment stonden twee stadswachten als door kwaadaardige en vijandelijke steekdieren gestoken op uit hun luie stoelen. De reden is ons niet verteld. Voorzichtig met de lange houten roltrap naar benee; even een stukje onderwaters en toen weer met houten roltrap omhoog. Deze was, zoals HH scherp en terecht opmerkte, voorzien van ingebouwd massagesysteem. Buiten was er sprake van begroeting door bewaking (had men onze doortocht niet verwacht mee te maken??). Een aardige ervaring rijker stoven we met het zicht op rijkelijk uitgedostte en uit de kluiten gewassen panden richting de plek waar wederom blijken van herkenning zich voordeden. In de lijn der verwachtingen konden we daar de spaarkaart vullen en restte ons onder andere een mooie wandelherinnering van ruim dertien km

. , die door een drankje en een hap

je, gezellige muziek en een oud-leraar duits werd afgesloten. In dier voege.

Manhattan aan de maas

Morgenstond heeft goud in de mond. Zoals het eten thuis tikt smaakt het overal. Wie goed doet verveelt zich hopeloos. En zo zijn er veel meer van die uitdrukkingen waarvan je je afvraagt waarom en vooral hoezo. Om dat eens nader te onderzoeken helpt een wandeling niet. Daarover waren de HH het al snel eens. Trouwens, als je er zo naar kijkt is het behalve voor de schoenenboer in feite voor niemand een voordeel om in onze voetsporen. Maar kijk je met de juiste blik en zit het wel snor tussen de lezersoren dan is er ook niet al teveel wat zegt: neen. Wij van onze kant hebben geen behoefte aan goedkeuring hoewel een blijk van medeleven en positieve bijdragen ons meer doet dan alleen een glas water. Om die reden maar ook vanwege spaarkaart rituelen moesten wij richting Rotterdam en wel vanuit Capelle. Het is een publiek geheim dat HF het liefst de bekende routes rijdt en zich niet waagt aan avonturen waarbij onderweg het stuur gedraaid dient te worden. Een keer althans.
Aangezien vorige week het kleine om werd gedaan kozen de HH deze keer voor het grote om. Als u de KM-standen vergelijkt kunt u niet anders dan.
Gestart werd van dezelfde P als vorige week maar deze keer stelde HH voor een totaal andere route te nemen waarbij de maasboulevard een hoofdrol zou spelen. Aldus liepen wij met metrostation capelse brug in de rug richting IJssel. (waar zoals u wellicht weet JP een residentie heeft aan de droge zijde en misschien vanavond gewoon thuis aan de koffie zit). Via de wijk '-Gravenland met kunst naar Kralingseveer, vandaar via het Rivium met welgetelde straten kwamen wij bij de van Brienenoord brug die wij onderstaken. Via een auto boulevard, een heuse kazerne met sportmensen (mannen!) kwamen wij uit bij de wijk met de grote watertoren en behorende gebouwen waar HF enigszins weemoedig wist te vertellen van gebeurtenissen uit een verleden. Langs de haven togen wij achter het shell station (wij mogen geen merknamen noemen) naar genoemde boulevard waarbij een lastige keuze van bovenlangs danwel niet de zaak enigszins vertraagde. Maar na de keuze voor boven ging het snel langs een water en sauna paradijs wat nu verbouwd dreigt te worden, de oude haven maar meer aan het witte gebouw langs. Zodoende bereikten wij de blaak alwaar wij l.a. gingen. Langs musea, Media Markt (nee, wij mogen de naam niet noemen) bereikten wij ineens de straat alwaar BarBar werd verkocht.
Gelukkig troffen wij dezelfde barman wederom aan (die had waarschijnlijk de hele week doorgewerkt...) die ons zowaar herkende. Kijk, dan ben je onze vriend. Eigenlijk zonder dwang onzerzijds kregen wij BarBar en bij de 2e ronde ook Rotterdamse ballen met moutarde. Het smaakte misschien wel nog beter dan de vorige week, dus die kaart komt echt wel vol.

Beste lezers: geniet van de verhalen en de bijpassende illustraties en tot volgende week.

Ambulare Humanum est

Een hele tijd geleden in en om Rome was er een wandelvereniging met deze naam. Toen er sprake ging zijn van expansie en het Imperium Romanum handen en voeten ging krijgen, bestond er grote behoefte aan fervente wandelaars. Dat van hen ook nog wat andere kwaliteiten werden verwacht, was ergens bijzaak. De wandelvereniging groeide erg snel en zodoende konden de diverse caesars over voldoende voetvolk beschikken, zodat ook ver weg diverse volkeren het wandelen kon worden bijgebracht. Wellicht ten overvloede: de toewijding der HH komt dus uit de oude Roomse doos. Het zal u niet zijn ontgaan, dat de wandelfrequentie de laatste tijd wat dunnetjes is. HH naar een grote appel; HF regelmatig eens naar Friesland. Kortom. Maar door passie gedreven toch wederom enen wandelding en wel in de avonduren. De route bijna geheel bekend, maar de belevenissen onderweg weer aan nieuwigheid onderhevig. HF probeert het autorijden toch enigzins te onderhouden en zodoende HH ophalen voor doortocht naar metrohaltestation Capelsebrug en daar zomaar uitstappen zonder schoendingendoen en jawel de 's Gravenweg linksaf op. Blijkbaar had men ons nog niet verwacht, want voetpadopbreekenweeropbouwwerkzaamheden waren nog niet voltooid. Kniesoor nietwaar? Verder geen sprake van sluipverkeer, slechts druk bezocht, deze weg bij ondergaande zon. Reden te meer om flink de pas en onder A-16 naar richting nog meer 's Gravenweg. Maar bij Laan van Woudestein plotsklaps die betreden. Nog altijd wel kind, wilden de HH wel eens even een kijkje nemen aan de Groene Wetering in het Toy-Toy Speelgoedmuseum. Zo gepiept via de Lambertweg. Nou mooi niet dus. Of het nou lag aan het tijdstip (of misschien bestaat het niet meer) maar geen HH-kinderplezier. Wel via de Vijverweg met koffiefabricerende vrouw bij glas-in-lood en verder naar Oostzeedijk. Verlicht door Excelsiorlicht keken we naar slootje met daarbij mooi groot en verlichte huizen. Ok was er een uitstalling van roerende goederen. OP onze aanwijzing ging men beter op hun spullen passen. Na op een tearrs bierconsumerenden en een versierde tunnel was het ras tijd voor oversteken en Admiraliteitskade te doen. Eetherinneringen en kledingaankoop van HF memorerend vervolgens over de Burg. van Walsumweg onder de Kubussen door langs het Potlood en het in aanbouw zijnde Markthal. Over Hoogstraat en door Koopgoot (met spatjes) naar Karel Doorman. Daar linksaf en uiteindelijk rechtsaf Oude Binnenweg met ziedaar onze nieuwe pleisterplaats. Sijf bood ons ondanks de tamelijk zomerse buitentemperaturen Barbar Winterbok. De uitbater gaf ons uitzicht op ons eigen gewicht in dat bier en stempelde lustig op de daarvoor bestemde spaarkaart. Van de weeromstuit bestelden we bitterballen (uiteraard de Rotterdamse) en besloten per metro terug te gaan. Nog vermeldenswaardig: vele oversteekpoezen en (overlastgevende) fietsende jeugdhockeyers.